Onze adoptieberg

Dag 71

Het weerbericht laat al de hele week een zonnetje zien voor vandaag. De bergen lonken. En de toppen van An Teallach in het bijzonder. Dit is één van de parels onder de Schotse bergen en bekend bij alle liefhebbers van de bergsport. De kilometers lange kam trekt wandelaars van over de hele wereld. Het is een ware klauter route waar je links en rechts de diepte in kijkt. Scrambling with quite some exposure, zoals de Britten dat noemen. Ook zeker niet ongevaarlijk. Deze berg heeft al vele levens geëist. De mountain rescue zit niet voor niets onderaan de berg.

Wij parkeren de auto vlakbij de reddingsdienst, maar verwachten hem niet nodig te hebben. Met twee kinderen is de ronde over de berggraat geen optie, tenminste niet voor ons. Wij gaan vandaag erop en eraf. We mikken op twee munro’s: Bidein a Ghlas Thuill en Sgùrr Fiona. In goed Nederlands ’top van de grijze holte’ en de ‘eerlijke top’. Eerst maar eens kijken of we zo ver gaan komen.

We steken de weg over, stappen over een beekje en door een poort. Het pad gaat direct omhoog. Het belooft een zware dag te worden. Zigzaggend klimmen we langzaam maar gestaag de flanken van Meall Garbh op. Een familie berggeiten gaat graag voor ons aan de kant en zoekt het nog hoger op, op plekken waar een mens amper kan staan. Met elke stap omhoog worden de schapen beneden in het weiland kleiner en de uitzichten weidser.

Opeens doemt er een reusachtige knots van een berg op, zo eentje die niet te beklimmen lijkt. Tenminste niet vanaf waar wij staan. Het blijkt de berg voor de berg te zijn. Het doet ons even slikken, hoe ver moeten we dan wel niet vandaag.

Uiteindelijk doemen de toppen op waar wij ons wel op richten. We zien nu ook de baai waar het dorpje waar we wonen ligt. De zendmasten die het internet leveren. Het strandje met het uitzicht over de toppen van Assynt. We staan op het dak van de Schotse wereld. Zo voelt het nu al, terwijl we nog een flink stuk te gaan hebben.

Het terrein word steiler en woester. We missen een afslag op het pad en lijken even fout te lopen. Omhoog is te gevaarlijk want elke keer kan er een flinke steen gaan schuiven en voordat je het weet stuitert die op het hoofd van iemand beneden. Uiteindelijk weten we het pad weer te vinden en begint het zigzaggen naar de eerste top.

Boven opent zich direct een panorama van pieken. We lopen naar de rand en kijken vol bewondering naar deze gigantische rotspartij. Kleine plakken sneeuw zijn nog niet weggesmolten, de rest ligt al in het meertje onderaan de berg.

Nog een paar meter voordat we op de eerste top zitten waar we in gesprek raken met een jong stel die wel de klauterroute heeft genomen. Tips over de omgeving worden uitgewisseld. Bij ons gaat een boottocht naar Handa op het lijstje. Een eiland vol puffins. We eten wat, genieten van het uitzicht en verbazen ons over hoe rustig het weer hier is. En dat op 1.062 meter hoogte.

Nu we zo dichtbij zijn, zetten we het vizier op de volgende top: Sgùrr Fiona. Deze top voelt een beetje van ons. Wij hebben hem namelijk geadopteerd om zo Jan Fokke Oosterhof te ondersteunen in zijn Munro Missie: als snelste Nederlander alle 282 munro’s op.

Om er te komen, dalen we eerste weer 100 hoogtemeters af om er daarna direct weer 100 meters bij op tellen. De wind trekt aan, een teken dat er ander weer op komt is. We stappen stevig door en voordat we het weten is de tweede top bereikt. Nog net tijd voor een foto en daarna snel regenjas aan en naar beneden. De lucht wordt donker en het begint al te spetteren.

Tijd om de afdaling en terugtocht in te zetten. Weer de 100 meters dalen en stijgen, voordat we de puinhelling af kunnen. Dit stuk gaat soepel. Maar na het bereiken van het hoogtepunt van de dag komt de realisatie dat we nog evenveel kilometers terug moeten lopen. Wel dalen, maar toch de meters moeten gemaakt worden. Ook door de kleine kinderbeentjes. Gelukkig blijft de spirit hoog en strompelen we uiteindelijk de berg af. Het was prachtig, het was zwaar. Wederom een avontuur om nooit meer te vergeten.